Katarzyna Wysocka o spektaklu

 
"Agnieszka Przepiórska, laureatka Grand Prix IV Monobloku oraz nagrody Prezydenta Miasta Gdańska, okazała się najbardziej wszechstronną aktorką festiwalu. Przedstawiając dramat o przeobrażaniu się dziecka porzuconego przez ojca, wiecznie tęskniącego dziecka za utraconą a należną mu miłością, zaprezentowała cały wachlarz pomysłów na grę i formę. Spektakl powstał w oparciu o osobiste doświadczenia i przeżycia aktorki, spisane przez Piotra Rowickiego, którym kształt nadał reżyser Piotr Ratajczak. Przepiórska dokładnie wprowadza widza w świat marzeń, lęków i pasji dziewczynki, dla której życie stało się wielkim Czekaniem na tatę. Porzucając rodzinę, stał się dla bohaterki "nieobecną" cezurą wszelkich jej poczynań, pobudzając do działań i sytuując ją w wysoko w hierarchii społecznej. Jako matka dziewięcioletniego synka, szczęśliwa żona i liderka sprzedaży w banku, ostatecznie przegrywa konfrontację z ojcem, kiedy pojawia się nieoczekiwanie po ponad dwudziestu latach jako potencjalny klient. Kobieta nie jest w stanie wyjść poza swoją traumę, poddając tym samym w wątpliwość dorobek życiowy, mogący być tylko działaniem ubocznym (choć znamiennym) w długim procesie świadomego samostanowienia. Terapeutyczna sesja, jaką aktorka zafundowała widzom, opierała się na ilustracyjnej wiwisekcji, z udziałem przekonywujących aspektów motywacji i demotywacji. Przepiórska prowokowała widza, "korzystając" z jego wsparcia, tuląc się i siadając na męskich kolanach. "Tato nie wraca" to spektakl o ambicjach na "wzorcowy" monodram, bogaty w pomysły, w tempie, pokazujący idealne przygotowanie aktorki do zawodu, ponadto łączący różne poetyki, w tym offowe."